Eugene “Hideaway” Bridges is al bijna z’n ganse carrière "on the road" en wordt daarom ook wel eens de “nomadic musician” genoemd. Tijdens een van z’n Europese zwerftochten werd hij ontdekt door destijds de bassist van BB King “Big Joe Turner”.In 1998 bracht hij z’n eerste schijfje “Born To Be Blue” waarna in 2000 de CD volgde met de toepasselijke titel “Man Without A Home”, daarna volgde nog “Jump The Joint” ‘03 en “Coming Home” ’05.
In het voorjaar van '07 volgde dan Eugene “Hideaway” Bridges – Hideaway  en vanavond kunnen we hem door toedoen van Jo (Bugaboos) en Heidi en Louis (Cafe Meulenberg) bewonderen in de Molse Juke Joint als vroeg Sinterklaas geschenk.

Tijdens de aankondigingen van Louis stond de imposante Eugene 'Hideaway' Bridges op scène met zijn rug naar het talrijk opgekomen publiek. Met een lang vertikaal gestreepte mantel en een hoed op probeerde hij zijn omvang wat te verbergen maar zo gezien deed hij mij aan wijlen Pavarotti denken, maar dan met een rasta kapsel. Bij het horen van zijn naam door de speakers draaide hij zich om en het eerste dat opviel waren zijn enorme lippen die zo uit zijn donker gelaat schenen te komen. Onmiddellijk vlogen ze er daverend in met “Won’t be your fool”. Met de mooie klank van een goed gespeeld begeleidend modern Hammond XB1 door een antieke Leslie, en stevige bass en drum van de band voelden we al aan dat er elektriciteit in de lucht hing. Voor het tweede nummer kon de Nederlandse band al direct rusten want het werd een trage sweet love song waar zijn warme Sam Cooke stem zeer goed overkwam. Tussen de stukjes door kregen we wat geschiedenis te horen, de man was trouwens niet vergeten dat hij rond 1994 zijn allereerste buitenlands debuut maakte op Belgische bodem. Met het optreden van vandaag sloot ie weer eens een Europeese tour af en vertrok ie naar Australië. Een vaste band heeft hij dus niet, maar wisselt een vijftal begeleidingsgroepen naargelang het continent waar hij optreedt. Zelfs op zijn laatste cd wisselde hij van bezetting en nam hij op in diverse studio’s over de wereld.

 

Het derde nummer was “you gonna miss me” en was een ritmische mix van instrumentaal en zang. Na een intro over de liefde kregen we het mooie “Giving up on love”. Drummer Ronald Oor mocht het volgende inzetten met een stevige beat. Het werd “Real hero” een meestamper van formaat over het ondergewaardeerd werk van een vrouw in het huishouden. Er werd dus duidelijk voor werk uit al zijn cd’s gekozen en doordat de man zich in Texas vestigde kregen we ook een stevige portie Texas blues voorgeschoteld met “I got the blues”. Bassist Bart Kamp genoot er danig van en speelde het ganse nummer met open mond naar Eugene toe alsof ie in trance kwam. Bij het volgende gingen ze eerst instrumentaal van start, met “I wish someone would have told me” kregen we de zeer sensuele klaagzang van het verwerken van pubertijdperikelen toen ie te jong was om te mogen drinken. De blues hebben is dus niet alleen voor oudere uitzichtloze mensen, ook jongeren met een toekomst ontsnappen er niet aan. Zang en gitaarspel in dit nummer deden duidelijk aan BB King denken, het werd er stil van in de zaal. Het volgende zong hij speciaal voor de ladies in de zaal “in your arms tonight”. Een playlist hadden ze niet en het volgend nummer bleek achteraf maar wat improvisatie zonder titel. Het was heel swingend, zelfs naar het jazzy toe en Rob Geboers kreeg er ruimte genoeg om te demonstreren hoe hij zijn Hammond beheerste. Voor de pauze kregen we nog een sterk traag nummer “I’m standing in the doorway”. Ondertussen had Eugene al een paar liter zweet verloren en ik kon mij in deze Sinterklaas tijd niet van weerhouden dat telkens ie zijn gezicht afwreef aan die witte handdoeken, te denken dat die zwarte Piet toch schoensmeer zou achterlaten. Misschien vreesde Heidi er ook voor en kregen ze daarna daarom gekleurde handdoeken. Tijdens de pauze praatte ik wat met de groep (die ook Mick Tayler begeleidt in Europa) en was verwonderd te horen dat er nooit gerepeteerd wordt, ze voelen elkaar perfect aan en vervoegen de verschillende artiesten waar en wanneer nodig, chapeau! Vroeger waren ze de vaste band van Anna Popovic, eerste klas bluesmusici dus.

Na de pauze vertelde Eugene (alleen op het podium) dat hij al 40 jaar gitaar speelde. Niet dat hij zo oud is, maar hij begon op 4 jaar in Louisiana! Met een solo nummer bewees hij dat hij zonder groep ook z’n mannetje kan staan, hij geeft trouwens tussendoor geregeld solo concerten. Voor “Love got the best of me” mocht de toetsenman terug het podium op en kregen we traag nummertje recht uit het hart. De volle zaal genoot ervan en bleef in stilte luisteren naar deze mooie combinatie. Daarna deed Eugene een duootje met de drum en zo was stilaan het podium terug volgeraakt en kregen we een cover te horen, “stand by me” van de hand van Ben E King en waarmee deze z'n wereldhit scoorde. Dan was het de beurt aan de bassist om een stapje vooruit te treden en Eugene voelt zich niet te goed om zich weg te cijferen voor zijn band tijdens een levendige boogie woogie waar we fraai pianospel mochten aanhoren. Vervolgens kregen we een paar zwakkere songs te horen (vergeleken met rest), wel steeds eigen composities meestal over eigen ervaringen zoals in “piece of the mountain” die klonk als een gospel waarbij handgeklap spontaan opkwam. Het volgende nummertje werd een echte meesleper met een afwisseling tussen heel zacht sentimenteel gitaarspel met alléén een hand aan de hals, als een challenge response spelletje met de toetsenman, wat uitmondde in een crescendo waarbij de toehoorders gewoon aan de grond genageld bleven van verstomming. Een zeer Funky 60’s R&B nummertje paste daar goed na. De 2de set werd afgesloten met moving thing waarbij hij ook niet vergat z’n groep te bedanken voor hun prestaties tijdens deze tournee.

 

Bisnummers waren eerst het bijna A Capella gebrachte “Hideway slim”. Dankzij zijn robuste klankkas en sterke zuivere stem gaan passages zoals Don’t save your love for me door merg en been. Alweer vervoegde de groep het podium voor het funky “movin’ and a grovin’” waarbij iedere muzikant zijn kunde mocht brengen in een solootje vooraleer te mogen rekenen op een daverend applaus. Het zal niet lang meer duren eer deze artiest last gaat krijgen van overboekingen en dan zal het gedaan zijn om die in een gezellig café te gaan bekijken. Zowel qua stem als gitaarwerk ontpopt dit talent zich stilaan tot een waardige opvolger voor de ouder wordende BB King (RESPECT), benieuwd hoe dikwijls we hem nog gaan zien in ons klein landje. (Laurence)

...So when someday BB wants to retire, lady's and gents the successor to the throne's name is.................Eugene "Hideway" Bridges.

PS: Niet vergeten 22 december onze locale Roots & Rock 'n Roll band "THE CATSMOKES" op bezoek in deze tent...ENJOY IT!!!

BACK TO REVIEWS